Ik schrijf dit na terugkomst van een gesprek met gynaecoloog Dr. Asbeck. Wat een lieve, wijze vrouw is ze! Ik dacht dat ze ouder was dan ze is en ze lijkt alles te weten, en zijn dokters niet altijd ‘ouder’? Ze is pas 35! Natuurlijk wilde ze als medicus mijn hand schudden, maar ik dook op haar af en gaf haar een kus op de wang als oude vrienden. We deelden samen immers een van de belangrijkste dagen van mijn leven: de geboorte van baby Eva op 4 februari.

 

We kwamen apart van elkaar aan in het OLVG West ziekenhuis (voorheen St. Lucas Andrea ziekenhuis waar ik met Lucie naartoe had willen gaan, maar ze waren vol). Toine bracht Lucie om 7.30 uur op de fiets naar de crèche omdat ik om 8.00 uur werd ingeleid. Een belachelijk vroege tijd om met een peuter het huis uit te komen, maar we hebben het zonder ruzie gehaald. Ik heb gefietst (LOL, bij 38 weken zwanger). Hij was een beetje laat, maar ik lag alleen maar op bed, klaar voor mijn CTG-test. Alles was in orde en iets meer dan een uur later werden we naar mijn verloskamer gebracht. Onze beide monden vielen open. Wat? Nee, ik blijf niet, we kwamen gewoon voor de ballon en dan gaan we naar huis. Zoals even naar de HEMA voor feestdingen haha! Nou, we hadden het mis en ik moet blijven. Na een flink aantal gesprekken met een aantal zeer aardige artsen en verpleegsters die zeiden dat het ‘protocol’ was, besloten we om de ballon te nemen en tegen hun ‘protocollen’ in te gaan en te vertrekken. Ze zeiden dat het geen gevangenis was en Dr. Asbeck had gezegd dat het misschien wel 4 dagen (!) zou duren, dus wat zouden we in vredesnaam zo lang doen? Ik kon me niet voorstellen dat Eva alleen zou komen, aangezien Lucie op 41 +4 dagen kwam en ik kon me ook niet voorstellen dat Eva snel zou komen. Hoe dan ook, na een korte check zei Asbeck dat de baby volgroeid was en dat nu het gevaar bestond dat navelstreng eruit zou vallen als mijn vliezen zouden breken als ik thuis was en dat de kans bestond dat het hoofd van de baby daarin vast zou kunnen komen met zuurstofgebrek als risico. Dus we zijn gebleven.

 

Het was oké, ik wilde onze baby niet in gevaar brengen. Lucie had de voordeursleutels, ik had ze ‘voor het geval dat’ in haar rugzak gestopt en Opa Piet kwam haar rond 17.00 uur ophalen. Hij had aan de telefoon tegen Toine gezegd ‘nu moet ik opschieten!’. Het was middag toen we belden. En Oma Marlies zou op zaterdag komen en ze zouden van dienst wisselen.

 

Even na de middag kreeg ik de opwekballon; een ballon die in mijn baarmoederhals werd geplaatst en die naar beneden zou hangen, in de hoop door druk uit te oefenen te verwijden en dingen vanzelf op gang te brengen. Het deed niet veel en het deed geen pijn, ik had gewoon het gevoel dat ik 3 telefoonopladers tussen mijn benen had hangen! Eén kabel zeiden ze…

 

Ilena, onze doula kwam en deed wat lichaamswerk. Voor mij, om haar en haar handen te leren kennen, wat belangrijk is voor het vertrouwen van iemand tijdens de bevalling. Ik moet eraan toevoegen dat het ‘inhuren’ van Ilena echt een last minute ding was! (Ik ben een soort Craig David cliënt, ik heb haar dinsdagavond letterlijk gemaild nadat ik Oda overdag had gezien voor voetrelexologie, ze kwam woensdag langs, ik werd op vrijdag ingeleid en Eva op zaterdag afgeleverd!) Ik was zo blij dat ze tijd gehad om ons te helpen.

 

We hebben wat gekletst en ze stelde voor om samen te gaan wandelen. Dus zijn we rond 5 uur naar de Sloterplas gelopen voor een wandeling en om naar het water te kijken, het was heerlijk even samen zijn. Dat café op de hoek is nog steeds niet af! Ik rende vroeger met Merle over dat terras in die loopdagen, toen we aan het trainen waren voor de 1/2 marathon. Tot mijn verbazing omhelsde ik een boom, dat was best leuk, op aanraden van Ilena. Ik dacht aan Lucie en Eva.

 

Later kwam Oda voetreflexologie doen. Zij is ook een geweldige vrouw, ze kwam op woensdag naar ons huis en deed ook wat lichaamswerk, ze vroeg me om mijn baby voor ogen te houden, haar te vragen om naar beneden te komen: nodig haar uit. Zeg haar dat we allemaal klaar voor haar zijn en haar graag willen zien. Ik stelde me kleine Eva voor met een bos donker haar en dit was ZO leuk en heel belangrijk om te doen. Ik had daar helemaal geen tijd voor gemaakt en ik was zo blij Oda te hebben gezien voordat Eva kwam. Normaal zijn er na 8 uur geen bezoekers, maar ze zei dat ze Ilena’s assistent-doula was, goed bedacht! Ik ging om 9 uur slapen.

 

Zaterdagochtend vroeg rond 04.30 uur werd ik wakker, zoals gewoonlijk met pijn in de benen en honger! Dus naar de WC geweest, een beetje van een muesli-bar gegeten en van bed gewisseld met Toine, terug naar mijn kraambed. Toines bed was veel comfortabeler! Bijna zodra ik in bed stapte, kreeg ik buikpijn en rillingen. Ongeveer 45 minuten later besloot ik dat we het iemand moesten vertellen omdat ik het niet meer warm kreeg en krampen had en me niet zo goed voelde. Mijn temperatuur was 38, en Eva’s hartslag was extreem hoog, rond dej 200, terwijl het 130-160 zou moeten zijn … Ik kreeg antibiotica en gaf mezelf een zetpil. Ons werd verteld dat als mijn koorts niet zou dalen en Eva niet zou ontspannen, dat ik dan om 12.00 uur een keizersnede zou krijgen. Ik was niet eens zo bezorgd of bang, door mijn hypnobirthing technieken was ik eigenlijk best ontspannen en kalm, best verrassend. Ik voelde me echt heel goed.

 

Toine belde rond 7 uur met Ilena en ze arriveerde om 8 uur met de taxi. We hebben veel ontspanningstechnieken gedaan om de baby te kalmeren, op dit punt was ik verbonden met al hun monitoren. Ik wilde natuurlijk staand wiegen. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur zodat de baby kon hangen, maar ik werd duizelig, ik leunde over het bed en liet mijn buik naar beneden hangen, Eva vond dit erg leuk. Op een gegeven moment zong ik eigenlijk Jingle Bells, of Sinterklaasje Bonne, Bonne, Bonne, want Eva had duidelijk al die maanden kerstliedjes met Lucie gehoord en ze leken haar te kalmeren.

 

Om 11 uur lag ik op mijn zij en deed Ilena wat lichaamswerk aan de achterkant. Op dit punt werd ik erg paniekerig, angstig, bang en bezorgd dat ik een keizersnede zou krijgen en op de tafel zou sterven. Dit was de afgelopen weken al een angst van mij en ik had geen tijd meer / bleef vergeten mijn vriendin Joke, die medium is, te vragen aan me te denken terwijl ik aan het bevallen was en voor me te zorgen. Het lijkt misschien gek voor sommigen, maar ik was zo bang dat Lucie en Eva geen mama zouden hebben, en was erg overstuur dat we allebei hadden gezegd dat we Lucie later zouden ophalen. Lucie had gezegd ’tot later mama’ en geen van ons beiden had haar opgehaald van de crèche de avond ervoor omdat we binnen moesten blijven. Ilena vroeg wat ik zou willen doen en Toine sms’te Joke voor mij om haar te vragen over ons te waken. Dit gaf me een veel beter gevoel, en we skypten Lucie :) Alles goed! Ilena vroeg hoe ik de kamer zou willen hebben als het als een keizersnede eindigde. Met haar en Toine in de kamer, de kaarsen, een warme kamer en een aardige anesthesist, antwoordde ik’. Ze zei ‘ah een gedimde operatiekamer’ en we lachten :)

 

Ik voelde me veel beter nadat ik Lucie had gebeld.

 

Even later kwam mevrouw Asbeck binnen en controleerde me. De ballon had eigenlijk niets gedaan en terwijl ze me aan het onderzoeken was, vroeg ze of ze het water moest breken. Ik was hier nogal verbaasd over, omdat ik me bedrogen voelde! Maar nadat ik later met haar had gesproken (ik ging naar haar toe toen Eva 9 weken was) zei ze dat het niet haar bedoeling was om me voor de gek te houden, maar ze was verrast hoe zacht de zak aanvoelde en vond het een goed idee om hem te breken. Toen zei ze: we moeten snel een beslissing nemen, want ik moet over 15 minuten een keizersnede doen! We waren allemaal geschokt en dachten dat ze mij bedoelde! Maar dat was niet zo.

 

’s Middags ging alles goed, Eva was ontspannen en ik had geen koorts meer en voelde me helemaal prima! Dus om 13.00 uur stond Asbeck ons ​​toe om door te gaan met wat we aan het doen waren en te ontspannen. Maar ik begon wel nep-oxytocine te krijgen, heel kleine hoeveelheden die zich geleidelijk opbouwden. Rond 16.00 uur werd het behoorlijk zwaar, met de stroomstoten en zo. Ik bewoog nog steeds in verschillende posities, we probeerden samen te douchen, maar de badkamer was zo koud dat het niet echt fijn was, en de douchestraal was nogal wisselend! Echt zo’n rotzooi! Inmiddels had ik ongeveer 4 cm ontsluiting. Ik vroeg of we naar de kamer met het bevallingsbad konden gaan, omdat ik, als dat niet kon, niet dacht dat ik het veel langer zonder pijnverlichting kon. Tot mijn vreugde wilde de dame die er momenteel in zat een ruggenprik, dus stemde ze ermee in de kamer te verlaten en Ilena maakte de kamer zo mooi en warm en het rook net zo lekker als mijn huidige kamer! Ik vergeet te vertellen dat de kamer gevuld was met wierook en dat we kaarsen op batterijen hadden. Het was erg mooi en de hele gang rook geweldig! Om 16.30 uur ging ik het bad in en rond 19.00 uur stapte ik er weer uit. Ik ging van 4 cm naar 10 cm in 1,5 uur! Het water was geweldig, ik zal het nooit vergeten! Ik wist dat het mijn pijnstilling zou zijn. Zo heerlijk voor mijn lichaam, precies de pijnverlichting die ik nodig had. Ik voelde me daar geweldig en zou het iedereen aanraden! Ik wist dat het goed zou voelen omdat ik met Lucie in bad had gezeten, maar toen was ik lang niet zo ontspannen als bij Eva. Ik gaf over zodra ik in het bad stapte en Ilena pakte snel een iets om alle cola en sap die ik de hele dag had gedronken mee op te vangen. Ik was eigenlijk ‘nuchter’ in het geval van de keizersnede maar had wat suikers nodig, dus Ilena gaf me cola en sap. Ik heb ook veel overgegeven met Lucie, dus ik verwachtte dat dit weer zou gebeuren en dat gebeurde ook.

 

Ik moet zeggen dat Toine de hele dag hoofdpijn had en dat Ilena mij washandjes gaf met lekkere geurtjes aan en hem met pepermunt om hem te helpen.

 

Om 5:30 voelde ik de drang om te persen! Toine was net terug van een hapje eten, en we waren allemaal verrast, ik helemaal!! Het ging best snel moet ik zeggen! Ilena was geweldig, ze ‘pufte’ zich samen met mij een weg door alle golven, ze moet uitgeput zijn geweest! En op een gegeven moment duwde ze met haar vingers een punt in mijn borst, wat geweldig aanvoelde – de pijnfocus naar ergens anders in mijn lichaam verplaatsen. Ik kan me herinneren dat ze vaak ‘ontspan je schouders’ zei! De hele tijd, maar ELKE keer dat ik het vergat, was ik zo dankbaar dat ze me eraan herinnerde. En als ik helemaal ontspannen het water in ging en het water om me heen zo geweldig voelde, nam ik soms een mond vol water en blies het weer uit. Het water was zo verfrissend, precies goed, niet eens koud, lauwe zwembad-perfectie. Het is vreemd omdat in mijn herinnering aan de kamer helemaal oranje was (zalm was mijn geboortekleur) en een beetje donker, maar veel van de foto’s zijn erg helder en sfeerloos.

 

Ik heb alles gegeven wat ik kon en Eva kwam ‘naar beneden’ maar rond 7 uur had ze een lage hartslag. Dus ik stapte uit het bad, een beproeving op zich die stappen omg, ik moest klimtechniek gebruiken met mijn voeten dus Ik gleed niet uit en viel niet … Ik dacht echt aan klimmen toen ik daar uit kwam! Er liep een golf op de vloer, dus daar lag ik, ineengedoken, laken om me heen, gebogen over het toilet. Ging op bed liggen en na een tijdje op de baarkruk wat wel een beetje hielp, kreeg toen weer een paniekaanval dat het hetzelfde was als de geboorte van Lucie en dat Eva niet door de u-bocht zou kunnen die ik blijkbaar heb. Totdat ik haar echt naar buiten zag komen, vertrouwde ik mijn lichaam helemaal niet dat ze op die manier naar buiten zou komen. Ilena leunde op het bed, vertelde me dat het niet hetzelfde was, dat het eigenlijk allemaal anders was en dat ze KOMT. Daarna ging het stukken beter! Ik weet niet eens hoe, maar al het personeel vroeg zich af wat ze tegen me had gezegd, want de voortgang daarna was geweldig! Ze vroegen of ik het wilde zien, maar dat wilde ik gewoon niet, ik geloofde niet dat ze echt naar buiten zou komen totdat ik haar zelf kon zien!’

Edit: net voordat ik weer naar bed ging om op handen en knieën te steunen, herinner ik me dat ik een paar keer ‘kom op Lucie!’ zei, en toen riepen Toine en ik allebei “ik bedoel Eva!’ kom op Eva! Hij bleef me ook de hele dag Lucie noemen, waar wij en Ilena om moesten lachen.

 

Even daarna stelde Asbeck voor dat ik weer op handen en knieën op het bed zou gaan zitten/over het hoofdeinde leunend. Dit was bijna onmogelijk, ik had het gevoel alsof ik een vierkante houten kist/trein tussen mijn benen had die er half uitkwam! Ik denk niet dat iemand zich dit kan voorstellen als ze het niet eerder hebben gedaan! Het voelde alsof ik probeerde een vierkante doos uit een rond gat te halen.

 

Na wat gekibbel en hulp van Asbeck op handen en voeten werd ik gevraagd om me weer op mijn rug te draaien. Asbeck zei dat ik zo atletisch was, nou ja, dat voelde ik ook! Kort daarna kwamen het hoofd en de schouders eruit en werd Eva om 20:49 geboren!

 

Ik zei ‘pak haar Toine!’ en hij hielp haar de wereld in te tillen, helemaal glibberig ‘bedekt met frituurvet’, zei hij. Prachtig, ik kan me zijn gezicht nog herinneren, zo trots en emotioneel en heel blij dat ze er was! De foto’s zeiden alles, ik liet mijn hoofd op het kussen vallen en een seconde later kon ik niet wachten om haar, mijn nieuwe babymeisje, te zien.

 

Inleiding: In week 20 van de zwangerschap kreeg ik de diagnose vulvodynie, na een gesprek met Oda (mijn doula) en het delen van mijn angst voor een natuurlijke bevalling zonder ruggenprik. Ik realiseerde me dat ontsluitingsonderzoeken iets zijn dat ik zoveel mogelijk zou willen vermijden, dus besloten we om een eigen verloskundige te nemen die zonder protocollen werkt en weet om te gaan met een vulvodynie-diagnose. Ik begon aan een acupunctuurbehandeling van Orit Zilberman, gespecialiseerd in vulvodynie, terwijl ik mezelf voorbereidde op het werken met mijn Doula voor een positieve bevalling zonder onverwachte situaties of opkomende triggers.

Week 41 + 5 Donderdag, 8 uur ’s ochtends, word ik wakker van lichte weeën. Ik maak me nog niet te druk en begin aan mijn ochtendroutine. Als ik uit het raam kijk en een enorme regenboog zie denk ik bij mezelf: wat een geweldige dag om te bevallen!

De weeën worden vrij snel sterker en worden al elke 5/10 min gemeten en het begint te voelen alsof het komt. Maar ik denk bij mezelf: dit moet het begin zijn, stap onder de douche en probeer kalm te blijven. Na ongeveer een uur belt Saar Oda en vertelt haar dat de krampen sterker beginnen te worden en de tijd ertussen korter. Oda zegt dat ze snel zal komen en dat ik in de tussentijd moet proberen te rusten om op krachten te blijven.

Om 14:00 komt Oda komt naar mijn huis en met haar de meest behulpzame weeën (elke minuut weeën). Ik voel dat ik al aan het bevallen ben. De geboortebal is op die momenten mijn beste vriend, bij elke wee lig ik erop. Oda masseert mijn rug, geeft me supplementen en versterkt me met woorden en aanraking. Ondertussen begint Saar het bassin te vullen (wat achteraf heel veel tijd kostte!).

Mijn verloskundige arriveert direct na Oda en in dit stadium zijn de weeën zo sterk dat ik me haar komst vaag herinner. Ze checkt de hartslag van de baby en zegt dat ik grote vooruitgang boek.

Ik stap het bevallingsbad in, de weeën zijn al echt heel krachtig en ik begin te beseffen dat het vrij snel vordert en de kans bestaat dat de baby al komt. Ik zeg tegen Oda dat ik het niet volhoud als het zo doorgaat en begin gestrest te raken. Oda probeert me te kalmeren met meer ademhalingen, rugmassage en homeopathische pillen en ik schreeuw al van pijn en onzekerheid tussen de weeën en denk bij mezelf dat het niet zo snel kan gaan, dat ik al bijna aan het einde ben, het is pas 3 uur geleden sinds de sterke weeën begonnen.

Op een gegeven moment voel ik een soort van rust. De verloskundige controleert de baby’s hartslag opnieuw en ik zie aan de positie van de Doppler hoe laag mijn baby is. Ik drijf in het bad en probeer een houding te vinden die voor mij comfortabel is. Na een minuut rust realiseer ik me dat de persweeën beginnen en ik begin echt opgewonden en bang te worden en een heleboel emoties overspoelen me.

Ik voel een sterke behoefte om te persen zonder dat iemand me vertelt wat ik moet doen, alleen mijn lichaam. En ik zeg tegen Oda dat ik het gevoel heb dat ik dood ga van de pijn en dat ik geen kracht meer heb. Dan zegt ze de magische zin tegen me: “Weet je wat het betekent om je zo te voelen..?” Ik snap het! Het zit er bijna op! Ik raak het gebied van het perineum aan en begin uitzetting te voelen, en plotseling voel ik ook een luchtbel – ik roep “Ik voel de zak! ” Is het logisch dat de baby in het vruchtwater wordt geboren?

​​De verloskundige zegt dat ik me moet concentreren op hoe ik me voel en dat alles vanzelf zal gaan. Ik twijfel of ik haar zal vragen het vlies te doorbreken of de natuur te haar gang te laten gaan… Ik blijf persen en persen en tussen de weeën door voel ik me van binnen verscheurd, maar de noodzaak om te persen is onvermijdelijk. De krankzinnige discussie tussen de logica die zegt “stop met duwen, je scheurt” en het lichaam dat haar naar de buitenwereld wil krijgen. Aan het einde van deze discussie besluit ik me over te geven en vanaf dat moment gebeurt alles heel snel, na drie keer persen is haar hoofd eruit en na nog twee keer word ze geboren. Ik houd mijn baby in het water, trek haar er voorzichtig uit en leg haar op mij. Ze is zo alert en nieuwsgierig, schreeuwt niet, ze kijkt me in de ogen en ik voel me zo sterk en krachtig.

Na ongeveer tien minuten helpen de verloskundige en Oda me uit het water te komen met mijn baby aan me vast en ga ik op de bank liggen. We wachten tot het navelstrengbloed naar haar overgaat en Saar knipt met grote trots de navelstreng door. De placenta komt er meteen daarna uit en ik realiseer me dat het achter de rug is, ik heb het gedaan.

Ik breng ongeveer een uur huid op huid met mijn baby door, zonder enige controle van haar of mij. De verloskundige laat ons gewoon samen zijn. In een oogwenk werden we een familie, het is magisch en opwindend. De verloskundige onderzoekt de baby en mij, ik heb wat kleine schrammen die geen speciale zorg nodig hebben.

Ik ben zo blij dat ik besloot mijn geloof in mezelf en de aard van de schepping te volgen, ondanks alle stemmen om me heen, de angsten en zorgen. Ik heb een geweldige voorbereiding van 9 maanden gedaan met een attente en gevoelige doula die precies wist wat ik nodig had en een cursus hypnobirthing die Saar echt heeft geholpen meer betrokken te zijn bij het proces. Er kwamen triggers tevoorschijn die me misschien tegenhielden en ik kreeg een gevoel van veiligheid. Zonder ook maar één kleine (!) ontsluitingscontrole werd ze binnen 10 uur geboren.

Iedere dag opnieuw besef ik me dat mijn lichaam zo sterk en solide is.

Dus om het samen te vatten: luister naar jezelf, begrijp dat er niet zoiets als onmogelijk is en zoek naar de ultieme steuncirkel om je te ondersteunen.