Inleiding: In week 20 van de zwangerschap kreeg ik de diagnose vulvodynie, na een gesprek met Oda (mijn doula) en het delen van mijn angst voor een natuurlijke bevalling zonder ruggenprik. Ik realiseerde me dat ontsluitingsonderzoeken iets zijn dat ik zoveel mogelijk zou willen vermijden, dus besloten we om een eigen verloskundige te nemen die zonder protocollen werkt en weet om te gaan met een vulvodynie-diagnose. Ik begon aan een acupunctuurbehandeling van Orit Zilberman, gespecialiseerd in vulvodynie, terwijl ik mezelf voorbereidde op het werken met mijn Doula voor een positieve bevalling zonder onverwachte situaties of opkomende triggers.

Week 41 + 5 Donderdag, 8 uur ’s ochtends, word ik wakker van lichte weeën. Ik maak me nog niet te druk en begin aan mijn ochtendroutine. Als ik uit het raam kijk en een enorme regenboog zie denk ik bij mezelf: wat een geweldige dag om te bevallen!

De weeën worden vrij snel sterker en worden al elke 5/10 min gemeten en het begint te voelen alsof het komt. Maar ik denk bij mezelf: dit moet het begin zijn, stap onder de douche en probeer kalm te blijven. Na ongeveer een uur belt Saar Oda en vertelt haar dat de krampen sterker beginnen te worden en de tijd ertussen korter. Oda zegt dat ze snel zal komen en dat ik in de tussentijd moet proberen te rusten om op krachten te blijven.

Om 14:00 komt Oda komt naar mijn huis en met haar de meest behulpzame weeën (elke minuut weeën). Ik voel dat ik al aan het bevallen ben. De geboortebal is op die momenten mijn beste vriend, bij elke wee lig ik erop. Oda masseert mijn rug, geeft me supplementen en versterkt me met woorden en aanraking. Ondertussen begint Saar het bassin te vullen (wat achteraf heel veel tijd kostte!).

Mijn verloskundige arriveert direct na Oda en in dit stadium zijn de weeën zo sterk dat ik me haar komst vaag herinner. Ze checkt de hartslag van de baby en zegt dat ik grote vooruitgang boek.

Ik stap het bevallingsbad in, de weeën zijn al echt heel krachtig en ik begin te beseffen dat het vrij snel vordert en de kans bestaat dat de baby al komt. Ik zeg tegen Oda dat ik het niet volhoud als het zo doorgaat en begin gestrest te raken. Oda probeert me te kalmeren met meer ademhalingen, rugmassage en homeopathische pillen en ik schreeuw al van pijn en onzekerheid tussen de weeën en denk bij mezelf dat het niet zo snel kan gaan, dat ik al bijna aan het einde ben, het is pas 3 uur geleden sinds de sterke weeën begonnen.

Op een gegeven moment voel ik een soort van rust. De verloskundige controleert de baby’s hartslag opnieuw en ik zie aan de positie van de Doppler hoe laag mijn baby is. Ik drijf in het bad en probeer een houding te vinden die voor mij comfortabel is. Na een minuut rust realiseer ik me dat de persweeën beginnen en ik begin echt opgewonden en bang te worden en een heleboel emoties overspoelen me.

Ik voel een sterke behoefte om te persen zonder dat iemand me vertelt wat ik moet doen, alleen mijn lichaam. En ik zeg tegen Oda dat ik het gevoel heb dat ik dood ga van de pijn en dat ik geen kracht meer heb. Dan zegt ze de magische zin tegen me: “Weet je wat het betekent om je zo te voelen..?” Ik snap het! Het zit er bijna op! Ik raak het gebied van het perineum aan en begin uitzetting te voelen, en plotseling voel ik ook een luchtbel – ik roep “Ik voel de zak! ” Is het logisch dat de baby in het vruchtwater wordt geboren?

​​De verloskundige zegt dat ik me moet concentreren op hoe ik me voel en dat alles vanzelf zal gaan. Ik twijfel of ik haar zal vragen het vlies te doorbreken of de natuur te haar gang te laten gaan… Ik blijf persen en persen en tussen de weeën door voel ik me van binnen verscheurd, maar de noodzaak om te persen is onvermijdelijk. De krankzinnige discussie tussen de logica die zegt “stop met duwen, je scheurt” en het lichaam dat haar naar de buitenwereld wil krijgen. Aan het einde van deze discussie besluit ik me over te geven en vanaf dat moment gebeurt alles heel snel, na drie keer persen is haar hoofd eruit en na nog twee keer word ze geboren. Ik houd mijn baby in het water, trek haar er voorzichtig uit en leg haar op mij. Ze is zo alert en nieuwsgierig, schreeuwt niet, ze kijkt me in de ogen en ik voel me zo sterk en krachtig.

Na ongeveer tien minuten helpen de verloskundige en Oda me uit het water te komen met mijn baby aan me vast en ga ik op de bank liggen. We wachten tot het navelstrengbloed naar haar overgaat en Saar knipt met grote trots de navelstreng door. De placenta komt er meteen daarna uit en ik realiseer me dat het achter de rug is, ik heb het gedaan.

Ik breng ongeveer een uur huid op huid met mijn baby door, zonder enige controle van haar of mij. De verloskundige laat ons gewoon samen zijn. In een oogwenk werden we een familie, het is magisch en opwindend. De verloskundige onderzoekt de baby en mij, ik heb wat kleine schrammen die geen speciale zorg nodig hebben.

Ik ben zo blij dat ik besloot mijn geloof in mezelf en de aard van de schepping te volgen, ondanks alle stemmen om me heen, de angsten en zorgen. Ik heb een geweldige voorbereiding van 9 maanden gedaan met een attente en gevoelige doula die precies wist wat ik nodig had en een cursus hypnobirthing die Saar echt heeft geholpen meer betrokken te zijn bij het proces. Er kwamen triggers tevoorschijn die me misschien tegenhielden en ik kreeg een gevoel van veiligheid. Zonder ook maar één kleine (!) ontsluitingscontrole werd ze binnen 10 uur geboren.

Iedere dag opnieuw besef ik me dat mijn lichaam zo sterk en solide is.

Dus om het samen te vatten: luister naar jezelf, begrijp dat er niet zoiets als onmogelijk is en zoek naar de ultieme steuncirkel om je te ondersteunen.